Papua Nieuw-Guinea

Vanuit het moderne Australië ging het de afgelopen dagen verder in een hele andere omgeving, namelijk in Papua Nieuw-Guinea. Het contrast kon bijna niet groter: de ene dag loop je nog in het westerse Cairns, een zeedagje later zet je voet aan land in de derde wereld. Opvallend is dan vooral hoe aardig de mensen zijn. Natuurlijk val je als westerling met je panasonic camera en witte melkflessen onder een korte broek meteen op, maar men moet niet meteen iets van je op dit eiland. Je wordt gewoon begroet door iedereen die je langer dan een halve seconde aankijkt (of soms zelfs zonder dat). Naast het weer, een zeer vochtige 32 graden, zorgt een wandeling door het dorp zo direct voor een warm gevoel. Veel bekijk had ik al helemaal toen ik gister maar weer's besloot om de beentjes is er van langs te geven. Na 3 dagen spierpijn kon ik niet wachten om te kijken of het voorvoet-gehuppel al wat soepeler ging. En inderdaad, ik heb het zowaar 45 minuten volgehouden en een mooi 7 km rondje Mandang gedaan. Altijd weer mooi om 's werelds beste koelingssysteem aan het werk te zien want ik verlies echt liters op zo'n tripje, maar het werkt als een speer (zweten dus).
Onderweg op mijn jogavonturen krijg je een zeer realistisch beeld van hoe een groot gedeelte van de wereldbevolking dus moet leven. Stromend water is een schaars goed, een asfalt weg is een provinciale weg. Kinderen zonder schoenen is eerder regel dan uitzondering. En opvallend is dat een heel groot gedeelte van de bevolking hard gaat op een goedje van een pruimtabak gecombineerd met een wit poeder en een plant die eruit ziet als een kortharig boontje. De tabak is een rode vrucht die wordt gekauwd, met als gevolg dat de meeste mensen een rood gebit hebben. Zowel tandvlees als tanden worden schijnbaar op den duur aangetast want als je daar een tandarts zou zijn, ben je binnen een dag overwerkt. Ik denk dus dat ze geen tandarts hebben, onbegonnen werk. Dit beeld zet je aan het denken over wat voor toekomstperspectief de mensen hier hebben. De economie draait op heel weinig bronnen en er zitten ongelofelijk veel mensen dus maar op straat in de schaduw. Scholen zijn er wel, maar middelen zijn schaars en een universiteit kun je vergeten. Maar wat moet je op zo'n plek ook met je diploma, primaire levensbehoeftes hebben voorrang en veel meer lijkt er niet mogelijk. Maar lol heeft men wel hoor, geen probleem. Vandaag was daadwerkelijk het hele dorp uitgelopen om de passagiers van ons schip te begroeten. Met honderden stonden ze op de kade te wachten, gewoon om ons te zien. Tijdens mijn rondje rennen kreeg ik halverwege gezelschap van drie joggies van rond de 8 jaar, die een aardig woordje engels beheersten en te nieuwsgierig waren om mij voorbij te laten gaan. Al joggend kwam er een gesprekje op gang, en toen we bij het onderwerp sport belandden waren ze maar wat nieuwsgierig naar dat Aikido. Dus ik heb ze een lesje rollen en kokyu gegeven op een grasveldje, omdat je al snel geneigd bent iets voor mensen daar te betekenen (wat dat dan ook moge zijn voor hun). Ze vonden het geweldig en kregen al snel ook in de gaten hoe het werkt, prachtig om te zien. Ze zijn vervolgens de hele weg mee terug gerent, zo'n 4 km, op blote voeten en asfalt of zandweg met stenen. Dus ik vraag: 'doet dat geen pijn aan je hielen?' Antwoord: 'Jawel', en dan ben je dus uitgepraat. Ik heb ze verteld over het op je voorvoet lopen, maar ja als je je hele leven al rent op blote voeten op gravel enzovoort, wat heb ik dan nog te melden met mijn achergrond...Het was een hartverwarmende dag, met veel mooie indrukken, veel mooie mensen en vriendelijkheid.
Ook valentijnsdag is hier gevierd, met een crew feest onderin de catacombes van de stalen dame. Ik heb lekker staan dansen met een hoop leuke dames maar de echte scharmeur in me werd door niemand daadwerkelijk getriggerd. Wel heb ik dusdanig veel bier gedronken zodat het vanochtend even zwaar kateren was, maar een slaatje als ontbijt, een repetitie en een joggingronde hebben dat euvel weer verholpen (die tweede trouwens niet, maar dat moest ook gebeuren). Zojusit is koers gezet naar Yap wat ligt op een van de eilanden van Micronesiën, ik zou zeggen: succes met uitzoeken waar dat ligt! Enige verdere info is dat we er twee dagen over doen om daar te komen...het zal mij benieuwen ;-)