Frans-Polinesië

Het blijft leuk dat cruizen! Na zeven dagen in totaal op zee te zijn geweest, werden we drie dagen geleden eindelijk beloond voor het afleggen van 4500km. Zuur was nog wel dat we op het moment dat we aan land konden met de band nog moesten repeteren. Maar dat was in een uurtje voorbij en toen kon het feest beginnen: in Taiohae op een eiland dat behoord tot Frans-Polinesië werden we getrakteerd een prachtig vulkanisch eiland. Eenmaal aan land (per tenderboot) besloot ik na 100 meter er zelfstandig vandoor te gaan en er een hike van te maken, waar ik ruimschoots voor werd beloond door de natuur. Met de doelstelling zo hoog mogelijk te komen ben ik het dorpje uitgelopen en tegen de landweggetjes op geklauterd. Pas na anderhalf uur puffen liep het helaas vast, maar was het uitzicht al dusdanig adembenemend dat mijn dag niet meer kapot kon. Zo fijn om alleen in de natuur te lopen, en zeker op zo'n plek (waar je met de wetenschap loopt dat er in 1000km om je heen, in elke richting, alleen maar oceaan is). Het landschap en hoe de mensen daar leven is toch wel beindrukkend te noemen. De sfeer is heel gemoeddelijk en als je je bescheiden woordje frans inzet krijg je altijd een glimlach terug. Bovendien waren er op de passagiers van de Columbus na geen toeristen in het dorp, wat maakt dat er ook weinig op wordt ingespeeld en je echt makkelijk in het dagelijkse leven van de bewoners kunt spieken. Nah goed, jullie begrijpen nu wel dat de drie uur wandelen daar helemaal te gek waren!
De afgelopen nachten zijn steeds verbracht met de zeer amuzante Poolse klassiekers. Want aangezien de dames op vakantie waren, was het echt elke nacht raak en aangezien ik met mijn crew-bar toegang de sleutel was tot alcohol, was het voor mij ook elke nacht raak! Na het sluiten van de bars hebben we steeds tot in de vroege uurtjes (en zonsopgangen) op het hoogste deck gezeten en geklets en gelachen enzovoort, gezellig is een understatement. Dubbele gevoelens hierdoor gisteravond toen de dames weer richting Europa vlogen: de late uurtje worden gemist, maar ik kan eindelijk weer eens fatsoenlijk bijslapen.
Rangiroa was eergister aan de beurt; een eilandengroep in de vorm van een ovaal waar je eigenlijk van elke willekeurige foto een anzichtkaart kunt maken. Ongelofelijk helder water (door de duikers werd er een zicht van 40 meter gemeld) met smalle strandjes en koralen en palmen, heel dicht bij het ideaal van Bounty. Warm was het ook die dag, en aangezien ik met een katertje naar buiten ging dacht ik met het insmeren van armen, nek en gezicht genoeg bescherming te hebben. Not. Als je na een half uur het water in duikt en daar vervolgens twee uur blijft omdat het zooo lekker is, dan had je schouders en buik ook moeten insmeren. En ook de gedachte dat benen insmeren overbodig is vanwege je eigen lichaamsschaduw zo rond de evenaar bleek een grove misvatting. Gevolg is een knalrode Bobert op de laatstgenoemde plekken, toch zo'n 50% van alle huid is serieus verbrand vrees ik. Gelukkig bestaat er goede aftersun die zijn werk aardig doet, maar dat van billen branden en blaren zitten is toch meermaals door m'n hoofd geschoten. Een zeer amateuristische actie, hopelijk weer een leermomentje voor de komende tijd. Ik vermoed dat mede-oorzaak van de onoplettendheid mijn gezelschap was, want Gwen (van de shop) wist me in het water duidelijk te maken dat ze toch wel iets meer in me ziet dan voorheen. En tja, dan ben ik vrij snel afgeleid moet ik toegeven. Helaas reist ze maar mee tot Sidney, maar ik probeer het niet al te serieus te nemen en ook zij gaf aan gewoon te genieten en dan zien we wel waar het schip strand.